Volgens Lily
De muur is zo’n boek waar je aan begint en waar je je al vrij snel van afvraagt waar het nou eigenlijk over gaat. Maar dat je niet weg kunt leggen. Ik las het dan ook in één ruk uit. Een verhaal over een muur om Engeland, om het land te beschermen tegen de zee maar vooral tegen de Anderen. We volgen Joseph Kavanagh die net als alle jongeren twee jaar dienstplicht moet vervullen op De Muur. De enige manier om eraf te komen is om papa te worden van een kind. Fokken staat hoog op de ranglijst namelijk. Omdat er zo veel mensen nodig zijn op de muur moet men zich voortplanten, zodat er genoeg mensen zijn om de muur van het nodige personeel te voorzien.
Wanneer je het leest bekruipt het idee je dat je een toekomstroman zit te lezen. Een situatie die gecreëerd is na Brexit of na de immigratiegolf ofzo. John Lanchester schreef een boek waarin hij zich voortdurend een wereld probeerde in te denken waarin de trends die we nu waarnemen zijn doorgetrokken. Het is de toekomst als het geëxtrapoleerde heden.
Ik werd overspoeld door opluchting. Opluchting is misschien wel de puurste vorm van geluk die er bestaat.
Wist je dat er op dit moment wereldwijd 77 muren staan met een totale lengte van 10.000 kilomter, waarvan 15 in Europa? En de meeste zijn de laatste 20 jaar gebouwd. Dat is schrikken…
De dood was zo dichtbij geweest dat ik mijn handen slechts had hoeven uitstrekken om de zoom van zijn jas aan te raken.
Lanchester in een interview: ‘de wereld is altijd bezig een andere plek te worden, er komt een dag dat je uit het raam kijkt en je de wereld om je heen niet meer herkent. En het kan alle kanten op gaan.’ ‘Wat nieuw lijkt in Europa is het gevoel dat we aan de verliezende hand zijn – vroeger leefden we in voorspoed, nu raken we achterop.’
Fragment
Op de muur is elke dag hetzelfde. Althans in grote lijnen zoals de indeling van de vierentwintig uur die een dag telt, jouw taken, waar je naartoe gaat, wat je doet en met wie je het doet. Daarbinnen zijn allerlei variaties mogelijk, maar de opbouw is altijd hetzelfde. Dat is ook zoals jij het graag wilt, want op de muur is elk nieuws slecht nieuws. Ze zullen nooit zeggen: je gelooft het vast niet, maar de Anderen komen niet meer hiernaartoe en je mag de muur meteen verlaten. Je gelooft het vast niet, maar jouw gezicht staat ons aan en daarom hoef je niet twee jaar op de muur te staan, je mag morgen al vertrekken – wacht even, waarom ook niet, je mag nu meteen vertrekken! Ingerukt! Wacht, je bent je koekjes vergeten!
Dat gaat niet gebeuren. Het enige wat er gebeurt zijn slechte dingen. Dus wil je dat er niets gebeurt. Maar het zit gecompliceerder in elkaar. Ergens in de duistere kronkels van je brein zit een duiveltje dat zegt: maar zou het niet interessant zijn als er wel iets zou gebeuren – dat ze komen, dat je voor je leven moet vechten, dat je datgene moet doen waar je bang voor bent en waar je voor traint, waar je nachtmerries van krijgt, maar waar je ook wel een klein beetje nieuwsgierig naar bent, en dat je moet doden of anders zelf gedood wordt? Zou dat niet beter zijn, zou het niet beter zijn iets anders te voelen dan kou en honger en verveling en vermoeidheid?
John Lanchester
lilysbooksandcooks 