Volgens Lily
Nu er een film is gemaakt van De boekhandel, het boek van Penelope Fitzgerald is het boek ook weer onder de aandacht. Omdat ik geen tijd had om de fim te gaan kijken maar toch nieuwsgierig was, nam ik het boek mee op vakantie. Ik las de derde druk uit 2017 vertaald door Mieke Prins. Fitzgerald begon pas met het schrijven van boeken toen ze tegen de 60 was. Ze schreef in totaal 9 romans. De boekhandel is een mooi, klein verhaal over Florence Green die ondanks dat ze van geen enkele kant steun krijgt, een boekhandel begint in het dorp Hardborough, een typisch Engels dorpje. De schrijfstijl is apart te noemen: niet alles wordt uitgelegd en benoemd en toch snap je het verhaal, Fitzgerald gebruikt daar opvallend weinig woorden voor. Het boek bevat dan ook maar 140 pagina’s. Wat opvalt is dat de collectie van de boekhandel zo weinig romantitels bevat, waren die in die tijd nog niet belangrijk? Met de komst van het boek Lolita van Vladimir Nabokov vindt er een soort revolutie plaats in Hardborough (zie fragment hieronder).
De briefwisseling tussen juridisch raadsman Thornton en Florence is fantastisch, en geeft goed de sfeer weer van de destijds heersende kleinburgerlijkheid.
Julian Barnes is een groot bewonderaar van Penelope Fitzgerald die in 2000 overleed, zonder sterrenstatus. Hij zegt dat zij de pech had dat ze een vrouw was en dat ze meer uitstraalde dat ze een oma was die jam inmaakte (wat ze ook echt deed!), dan dat ze het voorkomen had van een schrijfster. Dit boek is zeker een aanrader.
Fragment
De Britse spoorwegen bezorgden de exemplaren van Lolita vanaf het station van Flintmarket, vijfentwintig mijl verderop. Toen de bestelwagen arriveerde, reageerden de omstanders zoals gewoonlijk met vrolijk gejuich. Iets nieuws in Hardborough! Bij alle openbare gebouwen stonden pakketjes klaar om meegenomen te worden, en Raven wilde een lift mee terug tot aan de stroomopwaarts gelegen moerassen, om benzine uit te sparen.
Christine was verbijsterd over het grote aantal boeken dat Florence had besteld. Ze hadden nog nooit zoveel van één artikel verkocht, zelfs niet van Bouw je eigen raceboot. En het was een dikke pil: vierhonderd bladzijden. Toch bewonderde ze de onafhankelijkheid en schijnbare buitensporigheid van haar werkgeefster. Florence vertelde haar dat het een veelbesproken boek was. ‘Iedereen heeft ervan gehoord. Maar misschien verwachten ze niet het hier in Hardborough te kunnen kopen.’ ‘Ze verwachten hier in elk geval geen tweehonderdvijftig exemplaren. U bent echt alle perken te buiten gegaan.’
Ze gingen die dag eerder dicht dan anders, zodat ze de etalage opnieuw konden inrichten. Achter de luiken stapelden ze de Lolita’s in piramidevorm op, net als de blikken bij de kruidenier. Alle oude bestsellers werden bij de vaste voorraad geplaatst, en flutboeken en deftige fotoboeken werden respectloos verschoven en door elkaar gezet.
Affiche van de film De boekhandel
lilysbooksandcooks 