Fragment

‘Stel je voor,’ zei ik. ‘Je zit verscholen in een kelder, met je vrienden. De vijand is naar jullie op zoek. Iedereen moet volkomen stil zijn, maar jouw baby is aan het huilen.’ Ik deed een imitatie, zoals Gene zou doen, om het verhaal geloofwaardiger te maken. ‘Wèèèè.’ Ik zweeg even om het effect te vergroten. ‘Je hebt een pistool’.
Overal werden handen opgestoken.
Julie sprong overeind. Ik ging verder. ‘Met een demper. De vijand komt dichterbij. Ze gaan jullie allemaal vermoorden. Wat doe je. De baby krijst…’
De kinderen konden niet wachten om hun antwoord te delen. Een van hen riep: ‘Schiet de baby neer’, en al snel riepen ze allemaal: ‘Schiet de baby neer, schiet de baby neer.’
De jongen die de vraag over genetica had gesteld, riep: ‘Schiet de vijand neer’, en toen zei een ander: ‘Lok ze in een hinderlaag.’
De suggesties volgenden elkaar in rap tempo op.
‘Gebruik de baby als lokaas.’
‘Hoeveel pistolen hebben we?’
‘Leg de hand over zijn mond.’
‘Hoe lang kan de baby overleven zonder lucht?’
Alle ideeën kwamen van de asperger-‘slachtoffers’, zoals ik al had verwacht. De ouders kwamen niet met constructieve suggesties. Sommigen probeerden de creativiteit van hun kinderen zelfs in te perken.
Ik hief mijn handen in de lucht. ‘De tijd is om. Uitstekend gedaan. Alle rationale oplossingen kwamen van de aspies. De rest was niet in staat te handelen vanwege hun emoties.’
Een van de jongens riep: ‘Aspies zijn cool!’

Volgens Lily

Don is de hoofdpersoon uit dit verhaal die Asperger heeft en moeite heeft met sociale contacten. Toch wil hij graag een vrouw, dit wordt het Echtgenoten-project. Hoewel Rosie geen echtgenotenmateriaal is, zet zij het leven van Don compleet op z’n kop en leert hij zich aan te passen aan wat als ‘normaal’ wordt bestempeld. Het is een erg leuk verhaal, je krijgt een kijkje in het brein van iemand met Asperger. Toch blijft het vrij vlak. Deel 2: Het Rosie effect is inmiddels ook in de handel. En de filmrechten zijn reeds verkocht.