Volgens Lily

Robert Walter, burgemeester van Amsterdam, denkt dat zijn vrouw vreemdgaat. In alles (maar zelfs ook in niets) ziet hij daarvoor aanwijzingen. Dat is het onderliggende verhaal van De greppel. Herman Koch schreef hiermee weer een boek over een succesvolle man van goede komaf, met een belangrijke functie, die doodgewone problemen lijkt te hebben. Het verhaal over de zogenaamd vreemdgaande vrouw wordt op een een gegeven moment een beetje irritant (want échte aanwijzingen lijken er niet te zijn), maar er komen meer verhaallijnen bij. Zo willen zijn ouders tegelijk samen uit het leven stappen, plegen er diverse mensen zelfmoord, wordt zijn beste vriend ziek, komt er een journaliste met belastende foto’s en nog veel meer (teveel?). Maar bij dat alles blijft het karakter van de hoofdpersoon Robert Walter vaag. Of is dat bewust gedaan door Koch? Zo blijf ook vaag wat de echte naam is van zijn vrouw, uit welk land ze nou eigenlijk komt, enz.
Erg vermakelijk zijn de tirades over de misstanden in de maatschappij: Walter moppert volop over de milieumaffia die maar windmolens wil blijven bouwen.

Welke gedaante zal het fascisme aannemen wanneer het zich vandaag de dag opnieuw aan ons presenteert? Wind, heb ik vaak gedacht.

Walters advies: zet allemaal de temperatuur van je verwarming één graad lager en trek daarvoor in de plaats een trui aan: probleem opgelost.
Maar ook zijn visie op het Koningshuis (“een witte wijn slurpende, bier hijsende en ketting rokende familie”). Zijn commentaar op de directeur van het Rijksmuseum, op onze minister-presidenten van de afgelopen decennia en ga zo maar door. Walter komt hierdoor nogal arrogant over. Zelfs Parijs moet het ontgelden:

Ze leefden niet. Ze wisten niet dat je ook al midden op de dag van het leven kon genieten.

Al met al een vermakelijk boek, maar of het nou echt raakt…. Mijn voorkeur gaat dan toch uit naar Het diner, het boek waarmee Koch wereldfaam verwierf en dat je achter liet met een vraag om over na te denken: wat zou je zelf doen in zo’n geval.

Hier nog een leuk interieuw met Herman Koch over De greppel bij Pauw.

Fragment

In een open en vrije democratie gaan die dingen anders. Vooral wanneer je de burgers laat meebeslissen. Wanneer je de Franse burgers in de negentiende eeuw stemrecht had gegeven, zou Parijs vandaag de dag nog altijd een stinkende, middeleeuwse stad zijn. In Amsterdam is het lelijkste gebouw van de stad – en misschien wel van het hele land – nog altijd met kop en schouders het stadhuis. Hetzelfde stadhuis waar ik elke ochtend door de hoofdingang naar binnen loop, maar dat in elk weertype – regen, zon, sneeuw – pijn doet aan je ogen. Dit, samen met de opera onder één dak gehuisveste, lelijkste gebouw van de stad (van het land!) is langs democratische weg tot stand gekomen. Door gesprekken – ‘inspraakrondes’ – met de omwonenden. Overal waar je mensen inspraak geeft, waar ze mogen stemmen, krijg je er lelijkheid voor terug.

De Stopera in Amsterdam

Titel: De greppel

Schrijver: Herman Koch

Uitgever: Ambo|Anthos

isbn: 9789026339080