Volgens Lily
Op 12 juni 2013 om 7.45 uur staat op de luchthaven van Newark de familie Adler klaar om voorgoed te vertrekken naar Los Angeles. Moeder Jane, scenarioschrijver, vader Bruce, wiskundige, en hun zoons Jordan (15) en Eddie (12). Jordan maakt nog een statement door niet door de securitypoort te willen. Hij voelt zich hierdoor supercool.
Om 14.12 uur die dag raken de piloot en de co-piloot de controle over vlucht 2977 kwijt. Het toestel stort neer in Noord-Colorado. Er vallen 191 doden; Eddie is de enige overlevende. Hoe verwerk je al 12-jarige zo’n trauma, terwijl de hele wereld je als wonderboy ziet?
Madame Victory neemt hem bij de arm en loopt met hem naar de deur. Net voor ze die opendoet, leunt ze naar hem toe en fluistert in zijn oor: ‘Er zit geen reden achter wat jou is overkomen, Eddie. Je had dood kunnen gaan, maar dat is gewoon niet gebeurd. Stom toeval. Je bent door niemand uitverkoren. Dat betekent dat je kunt doen wat je wilt.
Schrijver Ann Napolitano kwam op het idee voor Lieve Edward toen in 2010 een vliegtuig van Afriqiyah Airlines neerstortte bij Tripoli, en er ook slechts één overlevende was: de Nederlandse Ruben. Hoewel ik snap dat je zo’n verhaal interessant vindt om er een boek over te schrijven, komt het om mij toch een beetje over dat je er met iemand anders z’n verhaal vandoor gaat.
Toch is Lieve Edward een mooi boek. Want Napolitano heeft heel goed de gemoedstoestand van Edward en zijn omgeving weergegeven.
Schrijf alsjeblieft niet terug om te zeggen dat je het erg vindt, want het is niet erg. Dit was geen tragedie. Sterven op de bank terwijl je in je eentje tv zit te kijken is een tragedie. Sterven terwijl je met heel je lijf iets doet wat je graag doet is magie.
Wat erg goed werkt is dat het verhaal per hoofdstuk switcht van in het vliegtuig naar de situatie na het ongeluk. Zo leer je de personages goed kennen en weet je als lezer al meer dan de personen in het boek. Een aanrader!
Fragment
‘Je hebt Harry Potter toch gelezen?’
Hij knikt. Jordan had de hele reeks voor zijn verjaardag gekregen en was toen op het idee gekomen om de boeken ook in de bibliotheek te lenen zodat hij en zijn broer ze tegelijkertijd konden lezen. Weken achtereen lagen ze urenlang in hun stapelbed en lazen boek na boek. Jordan riep dan vanaf het bovenste bed: ‘OMG, Eddie, ben je al op pagina 202?’ De broers hadden lange gesprekken gevoerd over de vraag of Sneep nu wel of niet slecht was. Ze hadden een keer nadat ze aan de keukentafel samen bijna drie liter appelsap hadden gedronken zo’n heftige ruzie gekregen (Jordan hield vol dat Sneep de spil, zelfs de oorsprong was van al het kwaad in de boeken, terwijl Eddie zei dat hij in essentie goed was) dat hun vader hen naar twee verschillende hoeken van het appartement had gestuurd tot ze waren afgekoeld. ‘Geen suiker meer voor jullie!’ had Bruce geschreeuwd. ‘En wat is in godsnaam een sneep?’
lilysbooksandcooks 