Volgens Lily
Paolo Giordano is een van mijn favoriete schrijvers. In Tasmanië gaat de hoofdpersoon (Giordano zelf?) op zoek naar het verhaal achter de atoombommen op Hiroshima en Nawasaki. Maar hoewel het boek in Japan eindigt, gaat het boek eigenlijk over de twijfels in het leven van deze hoofdpersoon. Hij verliest de controle over zijn huwelijk. Heeft twijfels over de vraag of hij ooit kinderen op de wereld wil zetten. Heeft angst over het klimaat. Heeft vragen over de wetenschap en het geloof. Kortom een eigentijds boek, en ontzettend bijzonder, een die ik niet snel zal vergeten.
Ik verlangde vurig naar hun zorgeloosheid, ook al was het helemaal niet duidelijk waardoor die mij werd ontzegd. Ik had geen verantwoordelijkheden, niemand die ik het goede voorbeeld moest geven, het leven gaf me het aanbod om een eeuwige puber te blijven, sterker nog, het liet me in dat opzicht niet eens keus.
De hoofdpersoon is journalist, schrijver en universitair docent en krijgt van zijn vrouw het advies na wat aanvaringen in hun huwelijk om eens te gaan ‘experimenteren’. Waarop hij op pad gaat. Schrijven heeft tenslotte ‘het onbetwiste voordeel dat het (vrijwel) elke eigenaardigheid rechtvaardigt’. Het verhaal speelt voor corona (waar Giordano ook een mooi verhaal over heeft geschreven: In tijden van besmetting). Hij is in Parijs als de aanslag op de Bataclan net heeft plaatsgevonden. Hij maakt van alles mee, maar komt niet echt toe aan het schrijven van het boek waar hij mee bezig is over de bommen op Japan.
Na de diefstal van mijn telefoon in Barcelona besloot ik dat ik voorlopig maar beter niet thuis kon komen. In het voorjaar van 2019 zat ik een tijdje bij Curzia. Niet dat ik mijn kleren bij haar in de kast had gelegd of zo: ik logeerde gewoon bij haar, met mijn trolley opengeklapt in de woonkamer.
Toeval bestaat niet zeg ik altijd: ik las dit boek rond de jaarwisseling en zag bij een aflevering van Top 2000 à Go-Go het verhaal van het lied Enola Gay van Orchestral Mavoeuvres in the Dark. Enola Gay is het vliegtuig dat de atoombom genaamd Little Boy dropte op Hiroshima op 6 augustus 1945: https://www.youtube.com/watch?v=d5XJ2GiR6Bo
Na Hiroshima verwacht ik niet veel van de herdenking, ook omdat het programma vrijwel identiek is: opnieuw de offerandes van water en bloemen, opnieuw de oproepen tot vrede en ontwapening, opnieuw het stille gebed en het vrijlaten van de duiven.
Dit boek, fantastisch vertaald door Manon Smits, zou eigenlijk iedereen moeten lezen vind ik. Of je nou wel of niet denkt dat de aarde binnenkort naar de ratsmodee gaat.
Fragment
Ik wijdde me aan de thee, terwijl ik probeerde te bedenken hoe ik het gesprek weer op de gordijnen kon brengen, maar Luisa was me voor: Ik mis mijn echtgenoten niet, geen van beiden. Maar soms mis ik wel de dingen die ik van hen wist. Want ik wist alles van ze. Jaren en jaren van inspanning om al die informatie te vergaren. En dan… niets meer. Wat een verspilling. Zeg eens, waar werkt u nu aan?
Ik vertelde over het boek over de bom, over hoe ik probeerde het archiefmateriaal te combineren met de rechtstreekse getuigenissen, over de moeilijkheid om toegang te krijgen tot eerstehands documentatie vanwege het Japans. Luisa hoorde me onverstoorbaar aan.
Toen ik stopte met praten stond ze op en pakte een kopje uit mijn handen, alsof we aan het eind waren gekomen van onze spontane ontmoeting.
Ik wil niet pretenderen dat ik u goed ken, zei ze, zoals u weet heb ik u net pas gegoogled. Maar uit het weinige dat ik heb meegekregen maak ik op dat u een soort… crisis doormaakt. Kunnen we het zo noemen? En intussen werkt u aan een boek over dingen die zeventig jaar geleden in Japan zijn gebeurd en die niemand meer interesseren. Ik ben echt benieuwd: met welk criterium kiest u waarover u wilt schrijven?
lilysbooksandcooks 